Bizim Delinin Vasiyeti

Bizim deliyi gördüm geçenlerde, sahile oturmuş bir şeyler karalıyor, “Napıon lan” dedim “ne yazıon?” “Vasiyetimi yazıom abi” dedi. Güldüm haliyle “Senin neyin var ki kime ne bırakıyon nan” dedim.. Yüzüme imalı imalı baktı, “sana da bir şeyler bırakmıştım ama bu lafından sonra ancak babayı alırsın” dedi. Hem üzüldüm hem meraklandım, iki saat yalvardım anca söyledi. Bana 20 tane naylon poşetiyle bir çuval gazoz kapağını bırakmış… Hayatımda bu kadar duygulandığımı hatırlamıyorum, utanmasam çocuklar gibi ağlayacaktım... Ne kadar ısrar etsem de okutmadı vasiyetini…

Dün işten dönerken her zamanki köşesinde yoktu bizim deli, sızmıştır herhalde bir yere dedim. Bir iki adım daha attımdı ki bizim elemanlar döndü köşeyi, hepsinin yüzünden düşen bin parça… “Noldu lan” dedim, yüzüme baktılar alık alık, hiçbiri cesaret edemiyordu konuşmaya, “Noldu a q delirtmeyin adamı” dedim, Fatih söyleyebildi ancak, gözleri doldu bir anda, ağlamaklı “bizim deliye araba çarpmış!” devam edemedi…

İşten izin aldım bugün, hastayım dedim patrona. Bizim deliyi defnettik. Defnederken gördük ki ne çok seveni varmış bizim delinin, mahallemizin neşe kaynağıymış meğer. Cenazesinde bile herkes gülüyordu, herkesin onla ilgili birkaç komik hatırası vardı mutlaka. Deliyi yıkayan imam cebinden bizim delinin kaleme aldığı vasiyetnamenin çıktığını söylediğinde de herkes gülmüştü. İmam bana uzatarak “Al sen oku” dedi. Yavaşça açtım vasiyetnamesini, “Yazısı da çok güzelmiş” dedi Fatih. Okumaya başladım;

“Selamun aleyküm inşallah, Süleyman anlattıydı geçen, ölmeden önce yazılıyormuş, geride kalanlara sahip olduklarını bırakmak için, öldükten sonraki isteklerini şeytmek için, benimde çok şeyim var! Bir gün ölürsem, buda benim vasiyetimdir… Ahanda şöyle; Şimdi içinizde, bu delinin neyi var ki hatta onu geç kimi var ki vasiyet yazmış diyenleriniz olacaktır, öle diyenlere Marmara da ki fay hattını münasip yerlerine sokmaları için bırakıyorum, bizim pısırık âşık Fatih’e, biri kışlık biri yazlık iki platonik aşkımı ve sevenlerimin kalbine kurduğum oturma grubumu, aşşa mahallenin delisi Kerim’e akşamları karıştırdığım dört çöplüğümü, camından maç izlenen sabahçı kahvesini, çalıp çalıp kaçtığım apartman zillerini, istediğini çalan pilsiz çalışan walkmanimi, hiç bitmeyen şarap şişemi bırakıyorum. Bana her gördüğünde cenneti anlatan imam efendiye Bitlis’te ki beş minareyi, ve cennette yaptırdığım tripleks villamı, haylaz Hasan’a mahallede benim boşluğumda oluşacak otorite boşluğunu doldurma hakkını, sokak maçlarında kullandığımız kale taşlarını, köse Kemal’e bütün saç, sakal, kıl ve tüylerimi, emekli Kerem amcaya benim çınarın gölgesini, don lastiği üreten fabrikanın öğlen üzeri yaslanıp sigara içtiğim mavi duvarını, sokak keratalarına uzaydaki üç daire dört üçgen beş dikdörtgenimi bırakıyorum. Gelelim can dostlarıma, Süleyman’ıma yalnızlığını paylaşsın diye gecelerimi, şiirlerini yazsın diye 0,5 rotring kalemimi, Özkan’ıma çalışmaktan, iş yollarında heder olmaktan sevdiği şeyleri yapmaya zamanı kalmadığı için ana babadan kalan yarısı yaşanmış ömrü, Feridun’uma parasızlıktan alamadığı gitar için üzerimde çıkan tüm parayı, ıslıkla da çalınan dört bestemi, Ali’me özenle sakladığım 20 naylon poşetimi(sakın boş sanmayın! İçleri hayallerimizle dolu) ve küçükken piç Sabri’den daha az gazoz kapağı olduğu için kaybettiği, çocukluk aşkını geri alması için topladığım bir çuval gazoz kapağını. Son olarak ta aylardır böbrek bekleyen, diyalize verecek parası kalmayan Deniz’ime böbreklerimi bağışlıyorum eğer uyuşmazsa satıp uyanını alın. Sanırım hepsi bu kadar. Umarım vasiyetimi okumadan beni gömmek gibi bir hıyarlık yapmamışsınızdır! Eğer öle bir bok yediyseniz organlar mundar olmadan çıkarın çabuk.”

Bir ay sonra Deniz’i ziyarete gittiğimde anlattım olanları, ben anlatırken ağlamaya başladı, uzun bir sessizlikten sonra konuşmaya başladı ”Korktuğum başıma geldi. Bende paranın kaynağını merak ediyordum. Bir ay önce parasızlıktan diyalize son kez alınmıştım, son günlerimi yaşadığımı düşünüyordum, artık her şeyden vazgeçmiş bir zavallıydım, beni o halimde tek güldürebilen bizim deliydi ve bana son sözü “Sen ölmeyeceksin Deniz’imdi.” devam edemedi.

Bu olay herkes gibi benimde hayatımı değiştirdi, şimdi ne zaman umutsuzluğa düşsem poşetlerimi açıyorum, hayallerimle, hayallerimizle kucaklaşıyorum ve bu ölene dek böyle olacak… 

PS: Mesut Üstündağ'ın Bir Delinin Mal Beyanı'ndan bazı maddeler kullanılmıştır :)

H.Ali Söyler
26.06.2008

Cinayet Saati

Vuruyor yine faili meçhul cinayetler saati

Cesetler her yerde kalpleri hançerli

Mutlu ölen yok

Yüzlerinde anlaşılamamışlığın izleri

Ortalık kan gölü, kokmuş cesetleri

Sağanak acı bile yıkayamıyor caddeleri

Dayanamayan çok

Kimiyse alışmış kanla doldurup içiyor kadehini

Benimse akıyor kanım yaram ağır

Zihnim bulanık kulaklarımsa sağır

Umursayan da yok

Ben gidiyorum adım ister kalmaz ister kalır

16-04-2007
H.Ali Söyler

Yıldız

Bir tohum düştü toprağa,
Sabaha karşı, cuma
Ve bir yıldız kaydı
Gökyüzünden karanlığa

Yıldızı gördü bir adam
Ağlamaklı, yaşlı adam
Bir dilek tuttu
Gözyaşlarını sildi,
Yutkundu!

Yıldızı gördü kadın
Gülümsedi.
Onu anlayan birini diledi
İçinden ‘Ne çok bekledim’ dedi.

Kayan yıldızı gördü bir gözlemci
Çok sevindi
Adeta onunla birlikte sürüklendi
Düştüğü yerde olmayı diledi.

Beyoğlu’nda bir tinerci
Uzanırken gözleri gökyüzünde
Bir yıldız gördü kayan
Çok şey vardı isteyecek,
Seçemedi!

Yıldızı farketti
Nöbet tutan bir asker
Göğsünden çıkardı resmi
‘Şafak 83’ dedi
Az kaldı bitti!

Sabaha karşı , cuma
Bir tohum düştü toprağa
Ve bir yıldız kaydı
Gökyüzünden karanlığa!
Görmedi
Tohumu eken!

 

H.Ali SÖYLER - Nisan 2005