Yelken açtım az önce korkularıma. Nasıl cesaret ettim bilmiyorum. Sadece bir an, göz kırptı sanki deniz. Deliyim ya çözdüm hemen düğümleri, bakmadım hava duruma, kontrol etmedim erzakı yeter mi yetmez mi? Umurumda da olmadı zaten, açtım yelkenlerimi, tam yol sürdüm karanlığa.
Ufuktaydı barış anlaşması, uçsuz bucaksız açılmıştı önümde. Yıllardır savaşan kalbim ilk defa başka bir sebepten çarpıyordu. Titrek ellerimle yavaşça aldım o yorgun yüreğin üzerinde taşıdığım kalemi. Okumadan imzaladım, ne yazdığı önemli değildi bitmeliydi bu anlamsız savaş.
Kafamı kaldırdığımda göz göze geldik yıllardır savaştığım acımasız komutanla , “Neden şimdi” dedim “Zamanı gelmişti” dedi. “Peki, ne içindi” dedim “Anlaman içindi” dedi “Hangi savaş anlamlı ki” dedim, güldü sonra ciddileşti birden, en düşman ses tonunu takındı “Savaşı başlatan sendin unuttun mu?”
Kulağımın dibine düşen şarapnel parçası uyandırdı beni, eriyen kar tanelerinin ıslattığı en öndeki siperde kimse sağ kalmamıştı saniyeler içinde, bir gece baskınıydı bu! Kendime geldiğimde emirler yağdırıyordum delice, bağırıyordum askerlerime “Bu savaşı bitirmek bizim elimizde”
3 Aralık 2007
H.Ali Söyler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder