Nerde Kaldın Melisa?

Özledim seni Melisa, bilirsin küçük bir çocuk daha ruhum ve yalnız kalınca korkuyorum. Senin mavi gözlerin olmadan hava hep kapalı, özlemle karışık sağanak hüzün yağıyor odamıza. Cama kafa atan sinekler gibi hayaline çarpıyorum her an. Umudumu yitiriyorum sen yokken Melisa, bana sarılıp “yapabilirsin” demeni özlüyorum. Yemek yemeyi bile unutuyorum sen yokken, zaten sen olsan acıktığımda öperdin beni biliyorum, doyururdu dudakların ruhumu.

Sen olmasan hiç sevmezdim kendimi Melisa, sıkardım kafama karanlık bir sokakta belki. Çünkü kimse senin gibi sevmiyor beni. Sen ki en çirkin en çirkef halimle sevdin beni ve öyle bir seviyorsun ki bir bok sanıyorum kendimi. Bende seni seviyorum Melisa. Her şeyini seviyorum hem de, dudaklarını, burnunu, saçlarını, kıvrılan belini, her yerini yani en çok da gözlerini seviyorum. Beni dinlerken kafa sallayışını seviyorum, ince zekânı seviyorum, esprilerini, gülüşünü, saçmalasam da ki sık sık yapıyorum bunu sonuna kadar dinlemeni, düşünüp tezimi çürütmeni seviyorum. Oto boka kavga edip, beş dakika sonra hiç bir şey olmamış gibi sevişmemizi seviyorum. Çıkmayalım bugün yataktan, gitmeyelim işe dediğimde, gülümseyip üstüme atlamanı seviyorum. Uyurken seni izlemeyi, nefes alış verişini saymayı seviyorum, ortalama on beş dakikada. En çok da hayallerimi desteklemeni seviyorum Melisa. Sen olmasan ne yaparım bilmiyorum, düşünemiyorum düşünmekte istemiyorum bu ihtimali.

Keşke bende seninle markete kadar gelseydim diye hayıflanıyorum şimdi, ama seni beklemeyi de seviyorum galiba. Çünkü sen kapıyı her çalışında Melisa, içimi öyle bir sevinç kaplıyor ki o dipsiz evreni avucunun içine alır. İşmiş, patronmuş, kariyermiş, paraymış, dünyaymış, düzenmiş hiçbir şey umurumda değil biliyor musun? Sen yanımda ol ve bana öyle mavi mavi bak yeter Melisa, unuturum her şeyi.

İki bira alıp geleceğim dedin Melisa on dakika oldu be, pöööööf :(

Haci Ali Söyler
03/07/2010

Gündüz Düşleri

Rüyamda aksakallı nine bana bir hacıyatmaz uzatıp, "al dedi evlat, hayallerini bunun içine koy, ne kadar sallanırsa sallansın yıkılmaz merak etme" dedi. Nasıl sevindim anlatamam. Yarın ilk iş bir hacı yatmaz alacağım...

****

Rüyamda ağzımla kuş tuttum, hadi tamam sinekti kabul ama yine olmadı nan :( Tadı da bok gibi denemeyin evde…

****

Rüyamda çocuktum böle, aksakallı nine yanıma sokulup "Kelimeler bireydir evlat, cümleler bireylerden oluşan kalabalıklar. Adam gibi bireyler seçemezsen eğer kuru kalabalık olurlar ki, biri de çıkar o kalabalığı kandırır sonra da seni bi güzel dövdürür" dedi. Acayip tırsıp ağlamaya başladım, bunun üstüne nine "En iyisi sen hiç konuşma lan" diyip siktir olup gitti.

****

Rüyamda, balkondaki sümbülümü sulamak için çıktığımda, deli gibi yağmur başlıyordu. Şemsiyeyi kapıp yağmur dinene kadar başında bekledim, abuk subuk şeyler anlattım çiçeğe. Ne anlattığımı söylemeyeceğim şimdi. Niye alıp içeri götürmedim bilmiyorum resmen kıçım dondu orada, galiba arada sırada kafasını sallayıp beni dinlediğini göstermesi hoşuma gidiyordu.

****

Rüyamda, istenmeyen tüyler koleksiyonu yapan manyak bir adamdım, epilasyoncu epilasyoncu dolaşıp istenmeyen tüyleri sahipleniyordum…

****

Rüyamda güzel bir kızı kesiyordum, liseden kimya hocam arkadan yaklaşıp; "fizik güzel ama kimyası nasıl acaba, tepkimeye girer mi girmez mi? Tepkime sonucu ortaya ne çıkar bunlar önemli hacım" dedi :)

****

İki şey arasında kalıp birini seçersin ya zor bela, sonra ya öbürü daha iyiyse diye kafayı sıyırırsın ya, hah işte. Ben öle durumlarda ikisini de siktir edip, bir kere rüyamda gördüğüm aksakallı ninenin tavsiyesini şeydiyorum, dediydi ki "Evlat eğer derde düşersen, sikinin doğrultusuna git, kaç oradan nan"

****

Rüyamda Liv Tyler bana tecavüz ediyordu, ilk başta direndim sonra oluruna bıraktım. Bilinçaltımı bulursam tekme tokat dalıcam :)

****

Rüyamda "stop shopping,start living motherfukers" diye bağırıyordum bir alışveriş merkezinin ortasında. Üzerinde kapitalizm yazan koca bir çizme beni kovalıyordu, tam ezecekti ki uyandım :S

****

Dün gece şöyle bir rüya gördüm; "iki tane çocuk vardı,canının çektiği şeyi ağlayarak aldıramayan Pipigül'ün pipisi gerçekten düşüyordu, bu duruma "kutsal boooook" diye şok olmuş bir ifadeyle tepki veren Çükücan'ın ensesine, yaşlı bir Türkçe öğretmeni tarafından okkalı bir Osmanlı tokadı iniyor kene" uyandım, harbiden kutsal bok diyip soluğu lavabo da aldım.. Yok lan lavaboya sıçmadım, hani tuvalet demiyoruz ya o bakımdan :D

****

"Zoru başarırım imkansız biraz zamanımı alır, peeeeeeh" dedim rüyamdaki ak sakallı teyzeye.. Bildiğin favorisi vardı nan :D

****

Yok abi kıçım açıkta ne zaman sızsam, abuk subuk rüyalar görüyorum, istiklalde dört nala ata biniyordum bu kez, nasıl bir bilinç altı nan bu :D

Haci Ali Söyler
30/06/2010

Aaa Ben, Ne Bok Yiyorum Öle!

Şu ahiret dedikleri şeyi düşününce acayip merak ediyorum ister istemez. Düşünsenize bir, ilk insandan itibaren herkesin defterleri açılacakmış, tüm yaşamı beyaz perdeden izlenir gibi diğer bütün insanlara izlettirilecekmiş falan. Çok güzel bir şey aslında, oradan Einstein’ın ne bilim Mozart’ın, Tesla’nın ve birçok manyak insanın hayatlarını izleyebileceğiz lan. Zaman kavramı olmayacağı için sıkılmadan izleriz diye düşünüyorum ama umarım patlamış mısır falan da verirler yani, zira o kadar sıkıcı, tek düze ve boktan insanın hayatını da izlemek zorunda kalacağız.

Tabi en önemlisi kendi hayatımızın yansıtıldığı anlar olacak bizim için, düşünsenize bir, nasıl bir sevişme sonucu ana rahmine düştüğünüzden, hiç hatırlayamadığınız bebekliğinizin detaylarını, ilk gözyaşlarınızı, ilk adımınızı, ilk söylediğiniz sözcüğü, her detayı yani. Ben en çok onları merak ediyorum, bebekliğimi merak ediyorum yani. İlk arkadaşınızı, ilk okula başlayışınızı, ilk kavganızı, ilk aşk yanılsamasına düşüşünüzü, ilk nefretinizi, ilk kıskançlığınızı ve daha bir çok şeyi. Her detayın gösterilmesi de gıcık bir şey aslında, mastürbasyon gibi tek kişilik gösterilerinizin herkes tarafından izlenecek olması ister istemez rahatsız ediyor beni. Ya da ne bilim bir kızla sevişmek için yaptığımız şebeklikleri falan. Kendimizi olduğumuzdan farklı gösterme çabalarımızı, insanların gözünün içine bakarak söylediğimiz yalanlarımızı falan. Muhtemelen orada da rüşvet vermeye çalışıp “abi şuraları keselim be” diyenler çıkacaktır ama ben onları da gülerek izlerim herhalde. Orada 6.hissi gerçekten hissedecek olmak da heyecan verici cidden. Mesela âşık olduğunuz insana seni seviyorum dediğinizde onun gerçekten ne düşündüğünü bileceğiz, görüyor olacağız. Dostlarınızın, diğer herkesin sizin hakkınızda ne düşündüğünü, size ne küfürler ettiğini, arkanızdan neler dediklerini. Belki bir dram belki bir komedi izleyeceğiz. Güzel olacak bence, kendi hayatımızı izlemek, güzel olacak güzel.

Tabi bizler gibi sıradan insanlar için güzel olabilir de ben birde şu kötü olmakta direnen, kendinden başka kimseyi düşünmeyen, aç gözlü bencil insancıkları merak ediyorum asıl! Onlar orada idrak edebilecekler mi her şeyi acaba? Ne iğrenç insanlar olduklarını yani. Ha bir de umarım herkesin algı yeteneği aynı olur orada, zekâ, IQ falan yani, izleyince burada ki gibi yanılgıya düşmemeleri lazım bence. Şimdi buradayken her duyduklarına inanan ya da bir olayı irdelerken, hiç düşünmeden, hiç araştırmadan, hiç okumadan, o öyle yaptıysa bir sebebi vardır diye empati kuramayan, direk yaftalayan insanlar olmaz umarım orada. Yani burada inandığı yalanlara veya kendi yanlış değer yargılarıyla doğru sandığı şeyleri, orada öyle sanmazlar umarım. Mal gibi izlemeyiz yani orada. Çünkü bazı insanların inatla görmek istemedikleri şeyleri orada görmesini, neler kaçırdıklarını, yapmadıkları güzel şeyler için üzülmelerini isterim çünkü. Örneğin; savaş çıkaranların, insanları katledenlerin, çocukları öldürenlerin, dini vb şeyleri kullanarak insanları sömürenlerin, dostluk aşk gibi, paylaşmak gibi yüce duyguları görmelerini isterim yani. Dünyanın sadece para, zevk ve zenginlik olmadığını anlamalarını isterim. Kölesine, yanında çalışan işçisine kötü davranan efendilerin, onların gözünden ne boktan insanlar olduğunu görmelerini isterim ve umarım orada hepimiz bir çocuk saflığında veya ne bilim Nietzsche’nin üst insanı gibi ahlak değerleri tavan yapmış bir şekilde izleriz ki, o boktan insanlar yaptıklarından pişman olup azap çeksinler. Aslında ahretten sona ceza ödül varsa bu kişilerin yerini değiştirerek, aynı olayları yer değiştirip yaşamalarını isterdim ben. Yani köle efendi olacak efendi de köle, işçi patron olup aynı işkenceleri onlara yaşatsa mesela, öldürülen, katilini öldürsün ceza olarak, aldatan aldatılsın, petrol için kan dökenlerin petrolleri aynı işkenceyle ellerinden alınsın, Afrika da, Amerika da ezilenler, o sömürgecileri sömürsünler aynı şekilde yani. Doğurduğu çocuğunu sokağa atanlar, çocukları tarafından doğrulup aynı şeyleri yaşasınlar. Çünkü sadece ateşle, işkenceyle cezalandırılmak yetmez bence. Çok kindar konuştum ama bence böyle. Ne yani adam iğrenç duygusuz bir katil, gitmiş birinin en sevdiği insanı öldürmüş, diğerini ömrü boyunca duyumsayacağı bir özlemle ve acıyla yaşamaya mahkûm etmiş ve ceza olarak sadece yanacak mı yani? Bence çok az olur.

Asıl demek istediğim şey bunların hiç biri değil tabi, ahretin olup olmaması da sorun değil dostlar, insanlar neden bu kadar kötü olmak zorunda lan onu anlamıyorum. İnsanlar nasıl böyle yobaz, faşist, katil, bencil, sevgisiz olabiliyorlar, ellerine güç geçince veya güçlü olmak için neden insanları böle sömürüyorlar, bunca güzel şey varken, cennette tasvir edilen her şey dünya da varken, aşk, sevgi, dostluk, paylaşmak gibi yüce duygular varken neden böyleler neden böyle boktanlar. Bu şekilde ahrette hayatlarını izlemek falan hikâye yani ama önlerine bir ekran koyup ne bok yediklerini göstermek isterdim onlara…

06.06.2010
H.Ali Söyler

Paranoya

Ciğerlerimden gelen ziftle asfalt döküyor kalbim damarlarıma,
Zihnim mahşer yeri, usum morfinli.
Sokaklarsa ıssız, kimse evinden dışarı çıkamıyor.
Kötü kötü adamlar hayallerimi yakıp ısınıyorlar köşe başlarında.
Tecritte tüm iyi düşüncelerim,
Ve tekin olmayan sülietler geziniyor karanlıkta.

Usumun koridorlarında ise deliler,
Bütün köşeleri tutmuşlar.
Ellerinde aynalar düşüncelerimi yansıtıyorlar,
Sonsuz bir akis, başım dönüyor.

Dışardan acımasız sesler geliyor bazen,
Gerçekle hayal amansızca güreşiyorlar.
“Bilinçaltı bir kabullenmişlikle” – “Bilinçli bir böyle olmamalıydı” savaşı hüküm sürüyor.
Usum yaramazlık yap derken, uslu ol diyor hayat.

Zihnimin odalarındaysa her yer karanlık, elektirikler kesik genelde.
Köşedeki sokak lambasının altında uzun bacaklı bir fahişe makyajını tazeliyor.
Kapım çalınıyor, kim olduğunu biliyorum,
Tek gelen var zira,o da Fahişe düşüncelerin pezevengi.
"Ne çok özlemişim seni! Hoş geldin!" diyorum.
Tam da düşüncelerimin bekaretini kaybetme zamanı gelmişti.
"Hadi elindeki en acımasız aşifteyi ver bana."
"Korkma! Param da var baş edecek cesaretim de!"

Düşüncelerimin bacaklarına kramplar giriyor artık!
Sürünmeyecek kadar onurlu, koşamayacak kadar halsizler...

26.03.2010
H.Ali Söyler


Bir Delinin Çığlıkları - Twit Diyarından Seçmeler
***
Fahişe düşüncelerin pezevengi.Hoşgeldin! Tamda zihnimin bekaretini kaybetme zamanı gelmişti. Artık gücüm de var...Vur hadi,acıma... H.Ali Söyler 14.03.2009
***
zihnimin bacaklarına ağda yaptım.. Sinek kondu tutunamadı.. Birde jartiyer geçirdim mi göreve hazır.. H.Ali Söyler 17.03.2010
***
Zihnimin odalarında her yer karanlık, elektirikler kesik. Köşede ki sokak lambasının altında uzun bacaklı bir fahişe makyajını tazeliyor. H.Ali Söyler 22.03.2010
***
Düşüncelerimin bacaklarına kramplar giriyor! Sürünmeyecek kadar onurlu,koşamayacak kadar halsizler... H.Ali Söyler 22.03.2010
***
Usumun koridorlarında deliler,bütün köşeleri tutmuşlar. Ellerinde aynalar düşüncelerimi yansıtıyorlar, sonsuz bir akis, başım dönüyor... H.Ali Söyler 22.03.2010

Kardelen

Eğer,
Sen bir gülsen dünyanın en güzel bahçelerinde,
Ben de asi bir kardelenim terkedilmiş tepelerde.
Sen baharda güzel kokular saçan, aşkın simgesi,
Ben ise başkaldırmışım kadere gözü kara bir deli.
Ama sen!
Koparılıp solacaksın,
Yada yavaş yavaş öleceksin soğuk bir bahar günü dalında.
Bense gözlerimi açacağım yırtıp karları gökyüzüne,
Ve bakıp güleceğim, ölüme inat edercesine.
Neden de bu işte!
Ben senin gibi gezemem yalanlarla kirlenmiş ellerde.
Ben böyleyim,
Ölmekte daha güzel böyle!
Hürce asice terkedilmiş bir tepede...


H.Ali Söyler / Şubat 2004

Bush'un Orta Doğu Stratejistcisi Kamil

Kalemini eline aldı, kâğıdı tekrar düzeltti. Son birkaç saattir bir şeyler yazacaktı ama bir türlü başlayamıyordu, kafası karışıktı. Tek hücreli beynindeki baş ağrılarını mı kâğıda kusmalıydı yoksa gitgide dayanılmaz hale gelen karın ağrılarıyla mı uğraşmalıydı karar veremiyordu. Poyrazdan vuran amonyak kokusu düşüncelerini bölüverdi, koşar adım sıçmaya gitti. Rahatlamıştı. 


Masaya döndüğünde çok farklı biriydi artık, zamanı durdurmuş gibiydi sanki. Yıllardır ayrılamadığı sevgilisinden ayrılmış, 5000 metrede bir Ütopya’lıyı geçmiş, Mike Tyson’ın kulağını ısırmış gibi hissediyordu. Önünde duran kâğıdı tekrar düzeltti. Artık bu planı bitirmek vakti gelmişti! İlk atak arka saftaki orman elfleri tarafından, sperm başlıklı uzun menzilli oklarla başlayacaktı, viagra içirilmiş eşeklere binen çıplak amazonlar sağdan atağa kalkarken, sol taraftaki deli gömleği giymiş hobitler ise geri geri çekilerek düşmana yumuşak karnı işaret edeceklerdi. Bu sırada kendisi, savaş alanının ortasına kurdurduğu sahnede savaşma seviş benle cover’ını çalacak, düşmanı bir dilemmaya mahkûm ederekten onları gevşetirken, geri çekilen deliler pogo atağıyla düşman piyadelerini ezeceklerdi. Filistin’den getirttiği çocuklar taşlarla düşman tanklarını bertaraf ederken, mahalleden topladığı gençlerde sapanlarla uçakların işini bitirecekti. Her ayrıntıyı düşünmüştü. 


Ensesine inen tokat onu kendine getirdi. Patronu arkasından sinsice sokulmuş yazdıklarını okumuştu. –“Lan pezevenk ben sana bunun için mi para veriyorum, şu tipine uğraştıklarına bak, kendine gel imajını düzelt” diye bağırdı. İlk tepkisini artan adrenalinin etkisinde “İlişkimize böyle bakmanız beni derinden yaraladı, Sayın Puşt özür dilerim Buşt” dedi. “Ben senin foklarına karışıyor muyum nan, petrolüne işiyor muyum, dolarına kıçımı siliyor muyum, bak sinirim kaktı patates varsa yerim!” diye kükredi. “Maymunlarla çok zaman geçiriyorsunuz Sayın Puşt, onlarında size benzemesinden korkuyorum” diye ekledi sakince. Sarılıp barıştılar. 


2006
H.Ali Söyler
(eskileri karıştrırken buldum)

Hayallerin gölgesinde yak bir sigara daha!

Çiğerlerimden gelen ziftle asfalt döküyor kalbim damarlarıma, çift gidiş çift geliş hem de! Gidemedim ya hiç ben uzaklarıma, iç yolculuklarımın alt yapısı sağlamdır o yüzden. Çok sigara içmeye başladım bu günlerde, baksanıza, ne yazacağıma başlarken bile aklıma ilk gelen şey oluyor. Gene her zamanki zırvalıklarımı yazacağım, en büyük derdim bu zaten. Mutlu değilim. Mutlu olmak! Yaşamdan zevk almak! Sanırım çoğumuzun derdi bu. Hep bir çıkış yolu arıyor insan, ne kadar eli kolu bağlı olsa da, en azından kendi içine dalıp, o karanlığı aydınlatacak bir yol, bir ışık bulmak istiyor, kimseden bir hayır gelmeyecek çünkü. Ben bulamadım hala. Bazen her şeyi, herkesi bırak çek git diyorum kendime sonra saçmalama lan otur oturduğun yerde, ne yapacaksan burada da yaparsın diyorum. Olduğum noktadan memnun değilim, olan da çok az. Burada olmamalıydım farklı olmalıydı hayatım diyorum. Ama sadece diyorum işte bir icraat yok, “bilinçaltı bir kabullenmişlikle” – “bilinçli bir böyle olmamalıydı” savaşı hüküm sürüyor.

Allah’tan yalnız değilim, sadece ben değil kime baksam, yitik yenilmiş savaşçılar görüyorum etrafımda. Herkes haksızlığa uğramış, kimse hakettiğini yerde değil. Soruyorum onlara, istisnasız hepsi birer rock yıldızı, büyük bir oyuncu, holdinglerde ceo,yönetici falan olmuş, kimi başbakan cumhurbaşkanı, kimi yazar şair olmuş kitapları yok satan,kimi fotoğrafçı görülemeyenleri gün ışığana çıkaran. Hakkı yenmiş herkesin. Başaramayan herkes gibi bahaneler sıralıyorlar sorunca, param yoktu dershaneye gidemedim, durumumuz kötüydü hayallerimden vazgeçip çalışmak zorundaydım, sınava girdiğimde hastaydım, ailem geri kafalıydı yeteneklerimi destekleyecekleri yerde engel oldular hep,patron hep hakkımı yedi, güzel olmadığım için yükselemedim, çalışanlar değil birilerinin altına yatanlar yükseldi hep, namuslu olmak suç değil mi zaten bu ülkede, torpilin yoksa bir hiçsin bu ülkede, benim dayılarım yok ki yükseleyim, yakala değilim ki ben patronun önünde eğileyim.. Vs vs binlerce bahane daha…

Gelin biraz inceleyelim bu durumu;

Doğuş, şartlar, dünya düzeni;

Herkes şanslı doğmuyor diye bir söz var. Bu dünya düzeninde maalesef çok doğru. İnsanlar ne kadar biyolojik ve fizyolojik olarak eşit doğsa da, dünyaya geldikleri yer, millet, ırk, ve aile olarak eşit değiller. Bu sosyolojinin yıllardır incelediği bir konu. Ben sadece doğduğunuz ortamın sizin hayatınızı ne kadar etkilediğini alacağım içerisinden. Örnek olarak Somali’de açlık içinde doğmuş biri olduğunuzu hayal edin, Hitler Almanya’sında bir Yahudi, ya da Gazze’de bir Filistinli şimdi,ya da İran’da sanatçı ruhlu biri olarak doğduğunuzu, veya bir eskimo kutuplarda, veya daha zengin bir ailede var olduğunuzu…

Bir şekilde bir yerlerde doğduk diyelim, bizi etkileyen ilk faktör ailemiz. Anne baba veya yanında büyüdüğümüz insanlar ve onların gelir seviyesi, aileye çok fazla sorumluluk düşse de, onlar da bizim gibi doğmuş oldukları yere bağımlılar. Ve genelde onlar da içinde bulundukları şartları kabullenip öyle yaşamış insanlar oluyorlar. O yüzden ailelere çok kızmamakla beraber en büyük suçlu olarak görüyorum. Her birey özellikle ebeveynler, çocuklarının sorumluluklarını almalı ve onlara şu anki dünya düzenini anlatıp, mutlu olmaları için ne yapmaları gerektiğini söylemeliler. Söyleyenler var aslında ama söylemekten çok hazırlamaları lazım. Buna da bir örnek verecek olursak mesela bir aile, yavrum oku güzel bir meslek sahibi ol der genelde, ama okulu bitirince ne olacağını söylemez. Şunu diyebilmeli bir aile; bak yavrum okuyup mezun olacaksın sonra, kapitalist dünyanın yarattığı ve çoğu senin gibi okumamış 5-10 patronun yanında köle gibi çalışacaksın, onları zengin edeceksin, aldığın iyi kötü maaşla insani bir yaşamdan uzak, çoluk çocuk derdinde olacaksın. Buna göre oku. Okumazsan daha kötü, asgari ücret gibi komik bir maaşla,saçma sapan vasıfsız işlerde karnını doyurma derdinde olacaksın. Evet ailenin işi çok zor ama o çocuğu bu dünya düzenine hazırlaması lazım, hele hayalperest veya yetenekli bir evlatları varsa bunu sonuna kadar desteklemeleri lazım. Bunlar normal bir aile için geçerli şeyler, herkes şanslı doğmuyor dedik. Benim gibi, sorumsuz sadece kendi zevkini düşünen bencil bir babanın evladı olanlar, veya asgari ücretle çalışıp tek derdi çocuklarının karnını doyurmak olan zavallı ebeveynlerden nasıl bir destek gelebilir sorusu çıkıyor ortaya haliyle. Orası da şans işte, herkes şanslı doğmuyor diyip geçiyoruz.

Büyüme, Kabulleniş ;

Çocuklar büyüyor, mezun oluyorlar ya da bir şekilde hayata atılıyorlar. Karşılarına bir seçici çıkıyor ve diyor ki; biz her köleyi işe almayız, çok bileceksin, kendini alim gibi geliştireceksin, birkaç dil bileceksin, çok çalışacaksın, az para isteyeceksin, gerekirse sana devletin verdiği imkanlardan bile vazgeçeceksin, ha kabul etmiyorsan yürü git köle mi yok diyorlar. Önce anlamasak da köle olmak için birbirimizle yarışır oluyoruz.

İyi kötü bir işe giriyoruz ve bir kabulleniş başlıyor. Ben üçe ayırdım bu kabullenişleri. Kimileri benim gibi mevcut dünya düzenini idrak edip, bu saçma düzeneğe bir dişli de kendi olduğu, hayallerini ertelediği için üzülüp kahrolanlar, kimileride farkında olup, kendini aciz hissederek kabullenip düzene ayak uyduranlar. Kapitalist dünyanın piyonu oluvermek koymuyor onlara kabullenince, 5-10 kişi zengin olup geri kalanlar köle olmayacak mı siktir et olsun, bu dünyanın düzeni bu değil mi şimdi, amaan olsun be belki bir gün biz de zengi oluruz, loto-piyango bişi çıkar, hepsini geçtim bir terfi alırım hayatım kurtulur. Bizim kaderimiz de bu işte, kölelerdeniz boşver, ne hayal kuracakmışım be, maaşımı alıyorum, sigortam yatıyor çocuklarım aç değil daha ne ister insan diyip kabullenenler. Tüketici toplumun demirbaşları aynı zamanda bunlar, AVM’lerden çıkmayan, reklamlarda gördükleri şeyleri almak için çırpınan, aldıklarınıda geri bu kapitalistlere kaptıranlar. Üçüncü grubta, hiç bu kadar düşünmeyip bir işe girdim ya gerisini boşver diyen zihniyet, en kalabalık bunlar. Kimileri dinle, tarikatla kandırılıp düşünme yetilerini kaybedenler, özellikle ülkemizde çok fazla; işe girdin ya şükret Allahtan belanımı istiyorsun, Allah’ın taktiri bu, onlar zengin sen fakir öbür dünyada herkes eşit olacak, hakkın mı yenmiş siktir et ne olacak, Allah görüyor herşeyi. (Buna bir örnek vereyim; Annem X tarikatının bir kolejinde çalışıyor, ayrılırken kıdem tazminatı almaması için,işe girerken istifa dilekçesini imzalatıyorlar(sebeb:parayı Allah rızası için kullanacaklarmış), yaz geldi mi iş yok diye ücretsiz izine çıkarıyorlar, 5 yıldır asgari ücretle çalışıyor zam yok). Bu son grupta bir de sefaletle boğuşup, köle olmayı bile idrak edememiş, aldıkları iki kuruşa çok önem verenler var, bu düzeni kendi değiştiremeyeceğini bilen, köle olmayı umursamayan, pasif, büyük bir topluluk.

Ne dedim ki ben;

Hoş geldin ey ironi, geç otur şöyle. Gene bir güzel saçmaladım dostlar, dediğim gibi benim gibi ilk grupta olanlar vardır aranızda. İşi gücü bırakıp, hayallerinin peşinden koşmak isteyenler. Belki daha idealist olup bu dünya düzenini değiştirmek isteyenler de var. Korkuyormuyuz biz? Asıl soru korkak mıyım ben? Şuan tek istediğim işi bırakıp evde oturup kitap yazmak ve müzikle uğraşmak! Yapabiliyor muyum? HAYIR. Ödemem gereken faturalar var, doyurmam gereken aç bir mide, sorumluluklarım var sonra. En yakın çare ikinci gruba dahil olmak galiba, birkaç dil öğrenip işimde yükselsem mi acaba, belki master falan da yapmalıyım? İyi bir maaş elde edene kadar, gerekirse patronun önünde eğilmem, yalakalık yapmam mı lazım? Sonrası ne olacak güzel bir kız bulup evlenmek mi? Belki çoluk çocuk olursa, daha fazla sorumluluk olursa bu saçma hayallerden vazgeçer miyim? O zaman mutlu olur muyum? Kafam çok karışık dostlar. 3 yıldır çalışıyorum bir kuruşum yok kenarda, tüketici de olmadım hiç, fazla giysim abuk subuk gereksiz eşyalarımda yok. Ama hem çalışıp hem hayallerimi kovalayacak zamanım olmuyor hiç. Çalıştıkça daha fazla iş biniyor omuzlarıma. O zaman işi değiştir diyeceksiniz? Komik değil mi hergün traş olmamak, takım elbise giymemek için bir çok iş fırsatını teptim, hiç pişman değilim ama belki de yanlış yapıyorum kim bilir. Gerçi kime sorsam çalıştıkça, semerindeki yük artıyormuş her yerde. Vurdumduymaz da olamıyorum verilen işi bitirmek zorunda hissediyorum kendimi. Evet kafam bayağı karışık, bir çare bulmam lazım. Psikologa falan mı gitsem, beni bu düzene adapte edebilmeleri için? Ya da kaçıp gidip, daha insani şartların olduğu bir ülkede hayata sıfırdan mı başlasam? Gitmek de saçma geliyor şimdilerde.

Ne yapmalıyım a dostlar? Artık yol ayrımına yaklaşıyorum ben? Ya hayallerimin yolundan gideceğim yada bu düzene ayak uyduracağım? Siz ne önerirsiniz?

12.01.2010
H.Ali Söyler

Deviantart Galeri

http://linukus.deviantart.com/gallery/

Kefen Yırtan

Benzer düşünce yapısına sahip, ortak zevkleri olan, kelimelere ihtiyaç duymadan bile birbirini anlayan ve genelde aynı ırkların arasında oluşan bir kavram dostluk. Bu yüzden size anlatacağım hikâye biraz tuhaf gelebilir. Bir arı Gök, bir sinek Bokoko, bir sivrisinek Jameloggo ile henüz bir adı olmayan kelebeğin hikâyesi bu.

Gök’ten başlayalım. Gök bir haberci arı, göreviyse basit. Sabah kalktığında çevredeki polen merkezlerini bulmak ve kovanına dönüp taşıyıcı arılara yerini söylemek. İşi basit olsa da başarısız bir arı Gök ve bir arıya göre oldukça tembel. Her zaman yaptığı gibi, yine işten kaytarırken tanışmış parktaki çöpün etrafında dolaşan serseri Bokoko’yla. Bokoko her daim aç, en büyük özelliği bu. Haberci olmasından dolayı, parktaki bokların yerini iyi bilir Gök; kim nereye sıçmış, nerede henüz tüketilmemiş bir çöp var. Birkaç kez Bokoko’ya ziyafet çektirdikten sonra aralarından su sızmaz olmuş. Bu ilişkiden tek karlı çıkan Bokoko değil haliyle. Salaş, vurdumduymaz ve komik bir kişiliği var Bokoko’nun, onunla zaman geçirmek zevklidir bu yüzden. Birde ayyaş Jameloggo’muz var, garip bir sivrisinektir, herkesin kanını emmez Jameloggo, seçicidir. Favorisi sokakta sızmış ayyaşlardır, sarhoş kanını hiçbir şeye değişmeyeceğini söyler. Eğer bir eve girmişse şişman kadınlardır tercihi, hiçbir şey bulamazsa uyuz köpekleri emer. Bulanıktır kafası, ayyaştır, sürekli maceralarını anlatır, iyi de uydurur şerefsiz hakkını yememek lazım. Çok konuştuğu için sevmez kendi arkadaşları onu. Bu yüzden Gök’le Bokoko gibi, itiraz etmeden dinleyen iki dost bulduğu için şanslı sayar kendini. İşte bu üç kafadar her öğlen buluşup miskinlik yapar, boş boş konuşup akşamı ederler bir şekilde.

Güzel bir bahar günü, yine en son ayyaş Jameloggo geldi buluşmaya. “Ne haber moruklar, ne gördüm hadi tahmin edin?” dedi pis pis sırıtarak. Bokoko atladı hemen “Seviş(emey)en iki ayyaş mı?” anlatılmadan gülmeye başlayarak, Gök tahmin etti “Parkta düzüşen iki liseli mi?”. Sırıtmaya devam eden Jameloggo “Sizinde aklınız şeyinizde be olum, daha naif bir şey, hadi çalıştırın saksıları”. Bokoko girdi araya “Boka basan bir teyze mi gördün? Ziyan oldu di mi nan güzelim bok?”, Gök tekrar denedi şansını “Hmm, intihar etmeden önce son bir kez otuz bir çekmeye niyetlenip, eli şeyinde kalp krizinden ölen ezik bir ayyaş mı?” hep beraber güldüler buna. Jameloggo “İyi denemeydi moruk, tamam tamam söylüyorum hadi. Yolda gelirken ağlayan bir kelebek gördüm! Hehe, benim kafa bir milyon tabi, durup sormadım haliyle. Çok ilgimi çekti ama hiç ağlayan bir kelebek görmemiştim, düşünsene moruk, daha gözyaşının tuzlu olduğunu öğrenemeden geberip gidiyorlar. Ne kadar ironik di mi?”. Bokoko kesti sözünü “Yine o şarapçı filozof züppeyi emdin di mi seni göt, hadi sen daha fazla zırvalamadan götür bizi oraya, bugünkü eğlencemiz çıktı bile”. Böylece üç kafadar bana doğru yola çıktılar.

Bense bir papatyanın kenarına oturmuş, tepedeki güneşi izliyordum. Şimdiden ömrümün yarısı gitmişti bile. Adi örümcek, ben kozadan çıkar çıkmaz beni öldürmeye çalışmış, elinden kaçınca da arkamdan haykırmıştı. “Kaçma boşuna, zaten bu akşam öleceksin, geri zekâlı!” Keşke, ah keşke orada ölseydim. Güneş battıktan sonra öleceğim gerçeğini öğrendikten sonra, yarım günü bile zor etmiştim. İçimden hiçbir şey gelmiyordu, ne sürekli burnuma gelen güzel kokular dikkatimi çekiyor, ne rengârenk çiçekler istek uyandırıyordu. Oysa kozadayken çok farklı hayallerim vardı, kutsal bir görevim olduğu söylenmişti bana, önemli biriydim. Doğanın kaderi benim ellerimdeydi, görevimi yerine getirmeliydim mutlaka. Ama, ama hiç kimse bize o salak kozadan çıktıktan sonra bir gün içinde geberip gideceğimizi söylememişti. Bu gerçek ağır gelmişti bana, ben ölüp gittikten sonra kimin umurundaydı dünya. Oysa ben dünyayı keşfetmek, onu nasıl kurtardığımı görerek mutlu olmak istiyordum. Ben düşüncelerimle boğuşurken bu üç kafadar çıkageldi.

“Hey ne haber moruk? Ben Jameloggo ” dedi ağzı leş gibi kokan bir sivrisinek. “Ve ben Gök” dedi bir arı, ayağındaki bok kokusu burnu sızlatan bir sinek de “ Ve ben de Bokoko” diyerek takdim ettiler kendilerini. Jameloggo devam etti “Seni ağlarken gördüm sabah, kelebekler ağlamaz diye bilirim, nedir senin hikâyen?” diye sordu. Anlattım her şeyi. “Çok boktan bir durum, bunu öğrenmemeliydin” diye yorumladı arı. “Harbiden bok gibi” diye onayladı sivrisinek. Bokoka “Şu güzelim kelimeyi kullanmayın be, karnım aç zaten adi şerrolar” diyip güldürdü hepimizi. Sevdim üçünü de. Şu kısacık zaman diliminde konuşacak dostlarım olmuştu. Tüm günü benimle geçirdiler. Gök beni en güzel çiçeklere götürdü, karnımı doyurdum bir güzel. Sonra hep beraber o adi örümcekle dalga geçip intikamımı aldık. Taze bir köpek dışkısıyla karnını doyuran Bokoko’yla da dalga geçtik. Bokoko’nun karşı saldırısıyla arıların kendi bokunu yediklerini öğrendim. Her şey eğlenceliydi ve dostluğun verdiği özgüven iyi hissettiriyordu. Ama güneş yavaş yavaş batarken hüzünlenmiştim yine. Bunu fark eden Jameloggo anlatmaya başladı “Bir keresinde bir kelebekle düzüşmüştüm” duraksadı, Gök ve Bokoko birbirine bakıp sırıttılar ikisi de salladığını biliyordu, ama iyi sallıyordu şerefsiz. Devam etti “Gece olunca öleceğini bildiğim için üzülmüştüm, ilk defa bir kelebek düzmüştüm ve hoşuma gitmişti. Sonra aklıma bir fikir geldi, ona önce bu gece öleceğini açıkladım sonra yaşamak istiyorsa ne yapması gerektiğini.” Durdu ve diğerlerini süzdü Jameloggo. Tahmin bekliyordu. Ama benim ne sabrım nede zamanım vardı sordum ısrarla. Anlattı “Onu kozasına geri soktum ve günlerce besleyip düzdüm ” dedi Jameloggo. “Ama kanatları” diye atıldı Gök, “Onları da kıçına sokmuştur” diye yapıştırdı cevabı Bokoko. İlk başta saçma gelse de, kanatlarımı kaybedecek olsam da kozanın içinde geceyi ölmeden atlatabilirdim. “Tamam, kabul” dedim. Akşam olmadan kozamı Bokoko’nun yaşadığı yaşlı çınarın koğuğuna taşıdık. Güneş batmıştı, üşümeye başladığımda kanatlarımı kırıp beni kozaya yerleştirdiler ve bana şans dileyerek gittiler.

Ertesi sabah güneşin sıcaklığını hissettim gözlerimi açtığımda, ölmemiştim. Bir mucizeydi belki ama ölmemiştim işte. Gök besledi beni sonraki günlerce, öğlen buluşmalarını benim yanımda yapar oldular, birçok şey öğrendim onlardan hayat ve dünya hakkında. “Kefenyırtan” dediler adıma, dünyanın en uzun yaşayan kelebeği olmuştum. Ve kış gelip hepimiz geberene kadar, mutlu yaşadık.

29.10.2009
Haci Ali Söyler
İstanbul/Bahçelievler

Asildur

Samanlıktan orağı kaptığı gibi can dostunun ardından seğirtti, kara şatonun bulunduğu tepeye doğru soluksuz koşan arkadaşına yetişmek için nefes nefese kalması gerekecekti. Yolun uzun ve yorucu oluşunu, Tiğin’in tek umuduydu, elbet Asildur yorulacaktı ve oda dostunu ikna etmek için son bir şans elde edebilecekti. Ama Asildur’un damarlarında dolaşan adrenalin hiç de azalacak gibi durmuyordu! Üç saattir aralıksız koşuyorlardı iki dost,küçükken her koşuda yendiği Asildur’a yetişemiyordu bu kez Tiğin. En sonunda haykırdı arkasından “Yeter artık dur biraz lanetolası!” ama faydası olmadı, Tiğin bu kez daha can alıcı bir hamle yaptı şatonun kara duvarları önlerinde belirmeye başlayınca “Yorgun mu çıkacaksın o şerefsizlerin karşısına dur sana be”. Tepeye doğru seyrekleşen ormanın, son ağaçlarından birinin dibine çöktü Asildur. Dizlerinin bağı çözülen Tiğin ayakta zor duruyordu. Arkaşdaşının gözünde gördüğü nefret ateşi onu kendine getirdi. “Senin derdin ne be kahrolası” diye çıkıştı dostuna, bildiği cevapları tekrar duymayacağını bilerek. Elindeki palayı sıkıca kavramış olan Asildur hiç bir şey söylemedi.

Birkaç gün önce ziyaretine gelmişti dostu, bu diyarlardan kaçmayı teklif etmiş, “Bırak esen yel savursun bizi, yüreğimizin götürdüğü yere gidelim” demişti. Tiğin olmadan can dostu olmadan gitmek istememişti bu kara topraklardan. Öylece dinlemiş hiçbir şey diyememişti Tiğin, bir köleden farklarının olmadığını, zalim derebeyinin buyruğunda köpekler gibi çalışmaktan bıktığını, bu hayattan kaçıp kurtulmayı defalarca düşünen Tiğin o gün ahraz olmuştu sanki.

Asildur’un bunu istemesinin iki nedeni vardı; ilki kendi çiftliğinde köpek gibi çalışıp, ürettikleri mahsülün yüzde seksenine, vergi adı altında o şerefsizler tarafından el konulması. İkincisi ise sapık derebeyinin civardaki tüm kadın ve kızları, evli dahi olsalar, istediği zaman haremine alıp kullanmasıydı. Bu durumu onuruna yediremeyip intihar eden erkekler vardı. Fazla şansları yoktu erkeklerin, ya sevgililerini,çocuklarını bırakıp özgür güney ülkelerine kaçmak, ya saldırıp birini bile öldüremeden süvarilere eğlence kaynağı olarak ölmek, ya da çoğu gibi açlığa, tecavüzlere, köleliğe razı olarak yaşamaktı. Defalarca ayaklanmışlardı bu duruma ama yılın büyük bölümünü aç geçiren silahsız bir köylü,etle beslenen bir süvariye karşı ne yapabilirdi? İş bu kadar da değildi, derebeyinin askerleri de halka her türlü kötülüğü,zorbalığı yapıyordu. Civarda yaşayan 20 bin köylüye karşı, 15 bin askeri vardı derebeyinin ve bunların 3 bini süvariydi. Halkın silah bulundurması yasaktı. Bütün hayvanlar derebeyinindi, her köylüye belli miktar hayvan verilir ve yetiştirilmesi sağlanırdı ama kesinlikle hayvanları kesmeleri, etinden yiyemeleri yasaktı. Bu 3 bin süvari hergün köyleri dolaşıp asayişi sağlardı,sayım yaparlardı. Kaçmaya çalışanlar süvarilerce acımasızca öldürülür, kesilen başları köy meydanında çürüyene kadar kazıklarda asılı kalırdı. Kaçmak imkansıza yakındı, tek umut bir gecelik zaman diliminde,sabah sayıma gelen devriye süvariler birinin kaçtığını anlayıp peşine düştüğünde, onların yetişemeyeceği kadar arayı açmaktı. Zaten genelde de komşu derebeylerine gönderilen haber güvercinleri sayesinde, onların süvarileri tarafından yakalanır ve kesilen başı yine köy meydanında ki yerini alırdı.

Tiğin, Asildur’u sakinleştirmek, göz göre göre intihar etmesini engellemek için ne söyleyeceğini düşünüyordu. Çocukluğundan beri tanıdığı Asildur’un asla sakinleşmeyeceğini de biliyordu. Derebeyinin itleri onun nişanlısı Elzara’yı sarayda ki hareme götürmüşlerdi bu sabah. Asildur bunun er yada geç olacağını biliyordu. Buna dayanamayacağını bildiği için dün Tiğin’e kaçmak için yalvarmıştı. Tiğin’in konuşmakta zorlandığını gören Asildur “Şahmerdan’ı da aldılar” dedi. Tiğin duyduklarına inanamıştı, Asildur’un kardeşine aşıktı ama o daha çocuk sayılırdı. Henüz 14 yaşındaydı, onun yaşındakileri almazlardı ki. Tiğin’in bocaladığını gören, Asildur anlattı “Elzara’yı götürdüklerini duyunca koştum engel olmak için,ama elimden hiçbir şey gelmedi ” yuktundu. Sol gözünün altında ki kocaman çürük bunu yaptığının nişanıydı. “Eve döndüğümde Şahmerdan’ı da aldıklarını duyunca kan beynime sıçradı. Anama bağırdım neden itiraz etmedin o da çocuk demedin mi diye. Anama derebeyinin piçine oyuncak olarak götürdüklerini söylemişler” diye devam etti Asildur. Tiğin’in son duyduğu sözler adeta kalbinin patlamasına neden oldu . Yerdeki orağı kaptığı gibi koşmaya başladı surlara doğru. Asildur durdurmadı onu, intihara koştuklarını biliyorlardı, önlerindeki 10 metrelik kalın surların ardında 3 bini süvari 15 bin asker vardı. Onları geçseler karşılarına ikinci bir sur çıkacak ve onun kapalı kapıları ardında yüzlerce, özel eğitimli koruma onları bekliyor olacaktı.

Dış sur kapısına yaklaşınca yavaşladılar, gecenin karanlığından yararlanıp kapıda ki iki nöbetçiyi rahatça hakladılar ama surdaki gözcüye görünmekten kurtulamadılar. Sürgüsüz kapıdan içeri daldılar, çok geçmeden alarm çanları çalmaya başladı. Surların içinde 50 metre gidemeden askerler karşılamaya başladı onları. Askerlerin çoğu alarmın iki zavallı köylü yüzünden verildiğini anlayınca duraksayıp, arkadaşlarının onlarla nasıl eğleneceğini izlemek için beklediler. Ama iki dost önüne gelen herkesi devirmeye başlayınca süvarilerin gelmesini beklemeden saldırdılar onlarda. İkisinin gözü de o kadar dönmüştü ki, süvariler gelene kadar otuzar asker indirmişlerdi yere, artık onlara saldırmaktan çekinir olmuşlardı askerler. Ama süvariler gelince iş değişti. Tiğin üç süvarinin arasında kalmış, etraftaki askerlerin kahkaları altında, gelen kılıç darbelerinden kaçmaya çalışıyordu. Oynuyorlardı onunla, bu duruma sinirlenen Asildur bir süvarinin kolunu koparmayı başardı. Bunun üzerine süvariler de ciddileşip saldırınca, Tiğin önce elindeki orağını düşürdü sonra ardarda kılıç darbeleri almaya başladı. En yakın arkadışının, can dostunun öldüğünü gören Asildur gözlerini yumup, derebeyinin adını öyle bir bağırmaya başladı ki; ertafında bir toz çemberi oluştu önce, o toz bulutu yavaş yavaş büyüdü ve Asildur’u gözden kaybetti. Asildur birden bire kendini derebeyinin önünde bulunca ne olduğunu anlayamadı ama tüm öfkesiyle o soysuz köpeğin ümüğünü sıkmaya başladı. Derebeyide ne olduğunu anlayamamıştı, yardım isteyecek sesi bile çıkaramadı. Derebeyinin yaşam ışığı ellerinin içinde sönerken, o toz bulutu tekrar oluşmaya başladı. Asildur ne olduğunu anlayamadan bu kez kendisini karanlık bir mağrada buldu. Kocaman bir ejderhanın önünde duruyordu. Asildur önünde duran şeyin ne olduğu anlayınca kendini arkaya doğru attı. Ejderha gözleriyle onu izliyordu. Kaçmaya çalıştı Asildur. Ama duyduğu bir ses onu hareketsiz bıraktı. “Sen konuşabiliyor musun?” diye adeta haykırdı Asildur. Ejderha yine telapatik bir sesle sakin olmasını söyledi. Asildur “O şerefsiz öldü mü acaba?” diye düşünürken, ejderha “Evet o da öldü, maalesef Tiğin’de”. Asildur bir kez daha şok oldu, onun düşüncelerini bile okuyabiliyordu. Şimdi kafası karma karışık olmuştu, hiçbir şey düşünemiyordu.. Ejderha “Sorularının cevabını alacaksın merak etme. Evet seni savaş meydanından ben kurtardım ve onu öldürmen için yanına ben yolladım. Ve yine tam sırtına bir ok gireceksen seni buraya getirdim. Şimdi bunları düşünme, şuan arka mağaranın ucundan bir tavşan girdi, git ve onu yakala, karnını doyur sonra gel buraya” …

23.09.2009
H.Ali Söyler

Devam edecek...

Bir Baba, Bir Anne ve Bir Çocuk

Erkekler ağlamaz derler, derlerde inanmayın siz. Evet belki sıcak katreler süzülmüyor yanaklarımdan ama inanın içimde kocaman bir okyanus var şuan. İki tane kocaman akarsu besliyor hala, hem de yaz kış. Şahidim, kurumadı en şiddetli sıcaklarda bile. Daha sekiz dokuz yaşlarındayken oluşan, bu debisi yüksek iki akarsu, beraberinde taşıdığı alüvyonlarla çok derin bir kanyonlar oluşturdu haliyle. Yapay metotlarla denedim doldurmayı, denemedim değil ama sonra doğanın gücünü idrak edip kendi haline bıraktım işte.

Anlayacağınız daha oyunlar oynayamadan, düşüp dizlerimi kanatmadan, anlamsız sokak kavgalarında küçük yumruklar yemeden çok çok önce öğrendim gözyaşlarının tuzlu olduğunu. Akranlarım dışarda neşeli çığlıklar atarken, ben anneme sarılıp daha niye ağladığını anlayamadan, onu teselli ederken buldum kendimi. Bende ağlardım bazen onunla, sonra bir gün, erkekler ağlamaz dendi bana, öyle ya, annem, o güzel insan bana emanetti, güçlü olmalıydım! Erkektim sonuçta ve en büyük çocuktum. Sorumsuz bir erkeğin açtığı yaraları ancak başka bir erkek düzeltebilirdi değil mi?

Daha aşık olamadan, sevginin ne olduğunu bilemeden, aldatıldım bende annemle. O yaşlarda soğudum ilişkilerden. O yaşlarda korktum evlenmekten. Annem hergün üzülürken, hergün onuru incinirken gülemezdim, çıkıp oyunlar oynayamazdım, çocuk olamazdım ki. Sonra o akşamlar var, sessiz yenen yemekler, konuşulmayan bir aile de çocuk olmak ne zordur bilir misiniz? Sevgi kelimesinin aile lugatında olmadığı, herkesin kendi halinde olduğu ama her fırsatta seni bir yetişkin gibi köşeye çekip, senin baban böyle,senin annen şöyle diye anlamsız nutuklar yediniz mi hiç? Sevdiğiniz iki insanın hergün birbirini nasıl kırdığına şahit olup sustunuz mu hiç? Evet ben bu yüzden sessizim işte, bana niye konuşmuyorsun diye sorarlardı eskiden. Ben konuşturulmadım ki, bir çocuk gibi sorular sorup, hayal gücümle kucaklaşamadım ki hiç. Hala izleri var üzerimde.

Büyüdüm işte böyle, lise bittiğinde evde durum aynıydı, babam eve dönmüş ama üvey kardeş bahanesiyle ilişkisine devam ediyordu. Bu şekilde geçen on yıl boyunca doğru işler yapmadı da değil annem. Bir ara ayrıldı babamdan mesela, ne sevinmiştim, korkumuyor değildim yeni bir babadan ama annem mutlu olacaksa ona bile razıydım. Ayrılırken kocaman bir hata yaptı annem, çocukları yem olarak kullandı. Kardeşlerimi yanına alırken beni babama verdi. Evet koca bir yıl üvey annemle yaşadım. O bir yıl boyunca babamdan nefret ettim. Annemi aldattığı, hemde çocuğuna hamileyken aldattığı o kadın, üçüncü sınıf bir afişteden başka bir şey değildi. Zaten babam iflas ettiğinde ilk kaçanda o oldu. O zaman algıladım işte, kadınların çoğu sadece paraya, erkeklerin çoğuda sadece yatak zevkine yenik. Annemle babam ayrıyken bok var gibi kolumu kırdım. Uzun zamandır ayrı olan çift hastanede buluştu mecburiyetten. Narkozlu kafayla amaliyathaneden çıktığımda sordu babam, ilgilenirmiş gibi yaparak! “Olum var mı bir isteğin? Söyle hemen alayım”. İşte orada hayatımın en büyük hatalarından birini yaptım, çocuk aklıyla “Birleşin baba” dedim. Birleştilerde. İstanbula taşındık yeni bir başlangıç için. Ama iradesiz babam huyundan vazgeçemedi. Yine aldattı. Hep haklıydı babam(!) öyle bir anlatırdı ki annem dünyanın en kötü kadınıydı sanki. Yerinde ben olsam, bende aldatırmışım, öyle derdi hep. Nefret ettim ilişkilerden babam yüzünden, birde utanmadan takılırdı, baban bu kadar çapkın sen niye böylesin(!), niye hiç ona çekmemişim.

İmdadıma üniversite yetişti sonra, güzel bir puan almıştım, İstanbul’da ve etraftaki yakın illerde çoğu yere girebiliyordum. İşte o an hayatımın en doğru kararlarından birini alarak, sırf onlardan uzak olabilmek için Kayseri’yi yazdım. Kayıt olmaya bile tek başıma gittim. İnanın bana, mübalağa etmiyorum, 18 yaşında ilk defa yaşadığımı hissettim ben. Çok güzel bir üniversite hayatım oldu. Kendimi keşfettim, neyi sevip neyi sevmediğimi buldum. Tam bir balık burcu olduğumu, sanata olan düşkünlüğümü farkettim. İlk defa bir kızla ilişkim oldu, elime yüzüme bulaştırdım acemilikten ama olsun oldu işte. Kim olduğumu keşfettim ama çok geç oldu haliyle, 22 yaşında başlayabildim ancak müziğe, yazmaya, para kazanmaya başladıktan sonra alabildim ilk fotoğraf makinemi. Belki normal bir ailede büyümüş olsam bu yeteneklerim desteklenmiş olsaydı, şuan çokda severek yapmadığım bu işte çalışıyor olmazdım. Mutlu olacağım bir hayatım olurdu belki de. Hayallerimi, yalnızca yakıp ısınmak için kullanmazdım eminim.
Yaşadıklarımdan çıkardığım sonuç ise ilişkilerime yansıyor haliyle, ebeveynlerin bir çocuğun hayatında ki rolü ve sorumluğu öylesine korkuttu ki beni, iki ilişkimi sırf evlenme lafı geçti diye anında bitirdim. Bırakında ben karar vereyim ona, erkekler zaten korkar evlilikten ben ise çok korkuyorum.

Babama dönersek tekrar, hiç değişmedi adam. Hala çapkınlık peşinde, birde kişilik bozukluğu var maalesef. Hiçbir zaman suçlu değil, o hep melek, öyle kalacak, suçlu hep biziz. Ortaokuldan beri, hep içimde bir yerlerde saklı kalan bir türlü beceremediğim bir kaçıp gitme, herşeyi terketme dürtüsü var. Ciddi ciddi yurt dışına kaçmak yalnız olmak istiyordum, hala da istiyorum. Ama hiç bırakıp gidemedim annemi. Neyse babama odaklanırsak, annemle evlenmesinin tek nedini para olduğu kendisi de itiraf etmişti zaten, ben işe başladıktan sonra bana ve kardeşime de aynı gözle bakınca, annemin acısını bir kez daha derinden hissettim. Ve benim yapamadığımı babam yaptı. Üniversiteden aldığım kredilerin geri ödemesi başlayınca, babama para veremediğim ilk ay anneme, “Para vermeyecekse siktirsin gitsin” demiş. İlk defa babamın söylediği birşeyden mutlu oldum diyebilirim. Tamda son doğum günüm arefesine denk geldi. Bende Beyoğlun’da istiklal üzerinde bir stüdyo daireye tutarak kendime ilk defa bir doğum günü hediyesi aldım. 26 yaşındaydım ve ilk defa yalnızdım. Mutluydum. Artık hayallerimle, düşüncelerimle sıkı sıkı kucaklaşabilecektim. Beynimde beni kemiren kitabıma başlayabilecektim artık. Ama işler istediğim gibi gitmedi pek, benim evden ayrılmamla babam önce kardeşimle kavga etti, sonra annem üzerinde ki haksız baskısını artırdı, aklım yine evde kaldı. Birde iş yerimde ki arkadaşımın askere gitmesiyle iki kişilik işi tek başına yapmanın stresi binince omuzlarıma, 6 aylık yalnızlık maceram pek huzurlu geçmedi. Ama mutluydum,yalnızdım..

Bugün ilk yalnızlık denememin son günü :( , eve dönüyorum yarın. Babam diğer afiştenin yanındaki 3 aylık tatilinden döndükten sonra, annemi dövmeye çalışarak son damlayı taşırdı. Annem en sonunda boşanma dilekçesini verdi mahkemeye. 50 yaşında 30 yıllık mutsuz bir evliliği en sonunda bitirmeye karar verdi. Çok geçte olsa onun adına mutluyum. Bende yeniden annemin yanında olmak için, birazcık mutlu olsun diye, yine kendi mutluğumdan feragat ederek eve dönüyorum. Hayırlısıyla boşandıracam ikisini.. Sonra belki tekrar düşerim hayallerimin peşine. Çok beklediler biliyorum, ama elimden bir şey gelmiyor şuan. Birazcık daha sıksınlar dişlerini, ölmezsem kavuşacam onlara bir gün.

H.Ali Söyler
03.09.2009
Beyoğlu/İstanbul

Özlem

“Ne çok özledim” dedi yanımda sessizce yürürken. İstiklal’in uğultusunda dahi sesindeki hüznü yakalamıştı kulaklarım. Gökyüzüne bakarak söylemişti bunu. Kafamı kaldırıp ben de baktım güçlü şehir ışıklarının ardında uzanan karanlık boşluğa. “Yıldızları mı?” diye tahmin ettim. Başını evet anlamında salladı ve derin bir iç geçirdi.

Benim gibi çocukluğunu köyde geçiren biri anlayabilirdi herhalde neler hissettiğini. Her gece evin çardağındaki sedire yatıp izlerdik, gökyüzünün o muhteşem tiyatrosunu. Hatta zor da olsa babannemi ikna edip damda yattığımız o yaz geceleri, tarif edilemez güzelliklerdi. Teyzemin dizlerine yatıp, onun anlattığı hikayelerle uzayın sonsuz boşluğunu hayal etmek, uzaklardaki yaşamları düşünmek heyecanlandırır uykumuzu kaçırırdı. Tekrar kafamı kaldırıp baktığımda, bir tek yıldızı bile göremedim çok sevdiğim İstanbul semalarında. “Ne acı!” diye hemfikir oldum onunla.

“Aklıma bir fikir geldi!” dedi heyecan dolu bir sesle, koyu kahve rengi gözleri gecenin içinde parladı bir anda. İçim ürperdi gene, ne zaman ona uyacak olsam böyle olurdu bana. “Ne yapacaksın?” diye sordum heyecanla. “Ben değil sen” dedi bilmiş bir gülümsemeyle. “İkimiz de yıldızları özlediğimize göre onları görmenin vakti gelmiştir ha! Ne dersin?” dedi. Güldüm, en az onun kadar özlemiştim yıldızları ama yıldızları görebilmek için İstanbul gibi çok fazla gece ışığı olan bir şehirden uzaklaşmamız ya da bir teleskop falan bulmamız gerekiyordu. Ben düşünürken içimdeki çocuk çoktan köşeyi dönmüştü bile. Ardından seğirttim hemen. Taksim ara sokaklarında bir süre dolaştıktan sonra, bölgeye şehir akımını veren trafoları buldu. “İşte geldik” dedi. Kafasını kaldırıp ana alterlerin büyük trafoya girdiği yeri işaret ederek “Hala iyi sapan kullanabilir misin?” diye sordu. Düşündüğü şeyi anlayınca pis pis sırıttım ben de. Arka cebinden sapanı çıkartıp bana uzattı. Trafonun arkasındaki binada bulunan çanak uydu alıcısını işaret ederek “Ucu yukarı doğru olan bir kancaya emaneten takılı, eğer yeterince iyi isabet ettirirsen düşürebilirsin” dedi göz kırparak. Sağ cebinden çıkardığı bilyeleri uzattı bana sonra. “Görelim bakalım ne kadar yaşıyorum içinde” deyip izlemek için geri çekildi. Sapanı elime alınca, çocukluk anılarıma döndüm gülümseyerek. Arkamda ki haylaz veled küçükken bundan çok daha zor atışları başarıyla yapardı. Birkaç denemeden sonra yerinden oynatabilmiştim anteni. En sonunda güzel bir atışla çıkarmıştım anteni yerinden ama düşmesini engellemişti şerefsiz kablolar. Arkamdan “Bahse girerim üç dakika içinde kopacaklar” diye kıkırdadı. Tahmini doğru çıkmadı. Oturup kopmasını bekledik bir müddet. İkimizin gözüde çanaktaydı ki ikimiz de yaklaşan polisleri göremedik. “Anteni taşlayan sen misin lan? Anten!” diyen memurun sesi kendimize getirdi bizi. Elimdeki sapanı saklama fırsatım olmadı haliyle. “Hakkında şikayet var, hadi karakola alıyoruz seni canım” dedi daha yaşlı olan memur. Hüzünlü bir şekilde, iki memurun arasında karakola gittim. Nöbetçi amir “Ne bok yemeye taşladın lan çanağı” diye takıldığında kahkahayı patlattım ben de. “Yiyecen kafanı copu haa, söylesene olum niye taşladın be” diye gülerek tekrar sordu amir. Ben de ciddileşip “Kötü bir niyetim yoktu, sadece yıldızları özledim o kadar” dedim, “Parası neyse veririm” diye de ekledim hemen. Nöbetçi amir “Atın şu manyağı nezarete” dedi. “İstiyorsan kafana bir cop indirelim görürsün belki yıldızları” diye de espiriyi patlattı ardımdan.

Nezarethanede kimse yoktu. Küçük camın altındaki sert banka sırt üstü uzanıp çok dar açıdan görünen gökyüzüne baktım. Tam o sırada bütün karakol karanlığa büründü. Sadece karakol değil, tüm taksim karanlıktaydı. Dışarıdan şen bir çocuk kahkahası geldi. Ben de gülümsedim. Sadece büyük ayının kuyruk sokumunu görüyor olsam da özlemimi bir nebze gidermiştim.

14 Mayıs 2009
H.Ali Söyler / Taksim

Gündüz Düşçüsü

Gezindim durdum; karanlık ara sokaklarda, kendi ayak sesinden korkarak hemde, yüreğim titreyerek, gölgemden kaçarak. Beynimden taşan cevapsız sorular çelmeler taktılar bana çarpıp rutubetli duvarlara. Düştüm defalarca, dizlerim kanadı, bayıldığım da oldu hatta. Pis kokuları takip ettim, derinliklerine indim şehrin, lağımlarda yüzdüm, bokunuzu burun farkıyla geçtim. Kayboldum,umudumu yitirdim bazen ama devam da ettim kaçmaya.

Bir pazar yeri buldum sonra; fahişeler, hırsızlar, arsızlar, şerefsizler,duygusuzlar ne ararsanız. Demek aradığım yer burasıymış dedim kendi kendime. Cebimdeki son parayla bir tezgah satın aldım. Gözyaşlarımı sattım önce ağlayamayanlara, iyi tuttu bu, rekabet artınca bıraktım ama,ucuzladı. Pazarın daha güzel bir yerinde ağlanacak bir omuz sattım sonra. Tutmadı fazla, hatta kendi gözyaşlarımla ıslattılar omuzlarımı. Param bitti, aç kaldım, dilendim bir ara kimse yüzüme bakmadı. Yüzümü sattım bende, idare ettim bir müddet bununla. Gene aç kaldım, tek gözümü sattım iyi para etti. Kendimi sattım sonra duygusuz kevaşelere, fazla vermediler bedenime, zaten içten bir kere sarılanlardan da almadım para. Baktım olmayacak bir böbreğimi sattım, yeni bir tezgah aldım pazardan. En değerli şeyimi sattım bu kez: hayellerimi! Kısa sürede zengin oldum. Ün yaptım pazarda,yüzsüz tek gözlü “Gündüz Düşçüsü” dediler bana. Gene taklit edenler oldu ama baş edemediler benimle bu kez. Ticareti de öğrendim, ortaklık teklif ettim onlara, kabul edenler oldu. Akşamdan kalma rüyalarımı verdim franchiser tezgahlara,onlarda zengin oldu. Yolunuz düşerse uğrayın mutlaka, herkese yetecek hayal var bende.

Yaşlanıyorum artık, tek böbrek yetmiyor içimdeki ruhsal dolaşıma. Yıllardır bu pazardayım, her sabah dolaşırım tezgahları. Gelmedi hala aradığımı satacak…

06 Mayıs 2009
H.Ali Söyler

Yaftalamak

Karma felsefesine göre, insan kendi doğumunu kendi seçermiş, yani kim olarak doğacağını nerde doğacağını, hangi millete ait olacağını. Ayrıca bunu bir sebeb-sonuç ilişkisiyle sunar bize, yani geçmişinde kötü olan bir insan, şu anki hayatında bunun bedelini öder, sakat doğar, fakir yaşar, acı çeker, başarısız silik biri olur gibi. Yine önceki hayatında iyi olan biri şimdiki hayatında sağlıklı, zengin,ferah ve saygınlık içinde yaşarmış(!) …

Yazacaklarıma karma felsefesiyle girmemin nedeni, hayatımın her anında karşıma çıkan ve hala devam eden YAFTALAMA gerçeğini sizinle paylaşmak. Bence dünyanın en büyük sorunu bu. İnsanları yaftalıyoruz. Sen, ben, o hepimiz yapıyoruz bunu. Ben artık yapmıyorum bunu, birinci gözden yaşamış biri olarak yapmıyorum (elimden geldiğince tabi :)).

Daha önceki yazılarımda da bundan dem vurmuştum, neden mutlu ola mıyoruz? Neden birbirimizi yaftalayıp duruyoruz? Hayır, karma felsesi saçma sapan bir şey arkadaşlar, öyle bir şey de yok. İnsan kendi yaşamını kendi seçmiyor. Annesini, babasını, milletini seçmiyor. Ama önünde uzanan hayatı şekillendirmesi kendi elinde, kimi doğru yolu buluyor evet, kimiyse isteyerek yada istemeyerek batıyor hayat denilen batağa.

Dün Beyoğlu’nda gezerken, yüzünde tüm doğallığını maskelemiş ağır bir makyaj olan, üstünde son moda elbiseleriyle, genç ve güzel bir bayan gördüm. Tam o sırada karşıdan bize doğru bir çocuk geliyordu,elleri ceplerindeydi, kafasını bile kaldırmadan yürüyordu, utanıyorlardı belki de halinden, üstü başı kötüydü, zevksizdi, iğreti duruyordu evet. Kızı görünce gülümsedi, farkettim bende. Çocuk geçtikten sonra kız yanında ki arkadaşına dönerek “Iyyy kıro” dedi ve gülüştüler. Kötü hissettim kendimi, o çocukta kendimi gördüm o an, çocukken bende kötü giyinirdim, bana da mı kızlar bu gözle bakıyordu benide mi tanımadan yaftalıyorlardı böyle. Sonra sinirlerim bozuldu, yanlarından geçerken tip tip yüzlerine baktım. “Kendini askı yerine koyup, sipastik gibi taşığıdın o kolundaki deri çantaya verdiğin parayla, iki ay geçiniyorlar o ve ailesi haberin var mı lan, senin bir günde harcadığın parayı onlar bir yılda harcamıyorlar be, Allah’ın düşünme özürlü tikileri, ancak tüketmeyi bilirsiniz zaten, dünyayı da tükettiniz, sevgiyi de, herşeyi de!” diye haykırmak istedim, yapamadım :) (bakın bende yaftalıyorum bazen). Neyse olayı dramatikleştirmeyeceğim daha fazla, ilk sorunumuz karşıda ki insanı dış görünüşüyle yaftalamak. Bu en çok karşılaşılan yaftalama çeşidi. O kızın şunu düşünebilmesi lazımdı, “Herkes benim kadar zengin değil tabi, her ay binlerce lirayı gözü kapalı veremiyor; elbiselere, solaryuma, makyaj malzemesine, benim kadar düşüncesiz bir tüketici olamıyor,yazık ona” diyebilmeliydi. Belki gülümsemesine karşılık vermeyebilirdi yine, ama en azından arkasından, onun elinde olmayan nedenlerden dolayı “kro” diye yaftalamamalıydı. Bunun örnekleri çok fazla, siyah giyen birini “satanist” diye yaftalamak, kısa bir şey giyen birini “kaşar,orospu” diye yaftalamak vb çok fazla örnek verilebilir buna.

Şimdi asıl diyeceklerimde sıra, düşünememekten kaynaklanan yaftalama! Ki, bu çok daha vahim ve dünyada süregelen kaosun en büyük sebebi, ve düşünen amcalar bunu çok güzel kullanıyorlar. Türkiye’den örnekler vereyim size, ben yaşlılarla sohbet etmeyi çok severim,birinci ağızdan duyduğum hikayelerden yaptığım çıkarımımı paylaşayım sizinle. Bildiğiniz gibi bizim yetmiş-seksenlerde karanlık bir siyasi tarihimiz var. Sağ-Sol kavgaları, iki tarafıda tarafsız olarak dinledim, iki tarafında yazdığı dönemi anlatan kitaplarını okudum. Yaptığım çıkarımı söylüyorum; o dönemki gençlerin hepsi gerizekalıymış :). Temele inerek anlatayım isterseniz; sağcılarda,solcularda aynı şeyi istiyorlar ikisi de emperyalizme karşı, temelde ikiside ülkenin tam bağımsızlığını,kendi ayakları üstünde durmasını istiyor. Ama ne yapmışlar peki bu amcamlar? Birbirlerini yaftalayıp, kıymışlar sadece birbirlerine, sağcılar hah bu solcu! Dövelim! Kominist vatan hayini şerefsiz bunlar. Solcular ne yapmış; hah sağcı bunlar, düşünmekten aciz, faşist köperler diyip sağcılara dalmışlar. Ne olmuş peki, ölen masumlar iki taraftanda, ülkeye hizmet etmesi gereken parlak zekalar hapisanelerde çürümüş. Hiç kimse karşıdakinin yerine kendisini koymamış, onlar ne istiyor biz ne istiyoruz dememişler, oturup konuşmamışlar bile. Beraber el ele çalışmış olsalardı şimdi bu kadar geri kalmazdık. Ben bu çıkarımı onlarla paylaştığımda bana verdikleri cevap ise; “O zaman öyle bir seçeneğimiz yoktu, ya sağcı olacaktın ya solcu”.. Kusura bakmayın siz bana böyle cevap verirseniz bende sizi gerizekalı diye yaftalarım arkadaş!... Ve bu amcalar hala ülkeyi yönetiyor. Galiba biraz daha beklememiz gerekecek bir şeylerin düzelmesi için…

Konuya dönersek tekrar, düşünememekten kaynaklanan yaftalama! Evet en büyük sorun bu, kimisi bizim suçumuz, çünkü eğitim sistemimiz bozuk. Bizi düşünmeye itmek yerine ezberciliğe alıştırıyor. Düşünmüyoruz. Kimiside dış etkenlerden kaynaklanan düşündürülmeme. Nasıl diyeceksiniz? Mesela tarikatların yaptığı şey beyin yıkama; cahil bir insanı kandırmak kolaydır. Cahil bir insanın beynini dini safsatalarla yıkayarak insalara karşı çok güzel düşman edebilirsiniz. Mesela bu şekilde yıkanmış bir beyne, bak bu ataist dinsiz Allah’a küfür ediyor derseniz gidip onu öldürebilir bile. Aynı şekilde bir aile çocuğunu, dindarlar şöyledir çarşaflılar böyledir diye eğitirse yani ezberlettirirse, ne kadar aydında olsa çıkıp tüm kapananlar örümcek kafalıdır diye yaftalabilir. Yani sorun bu arkadaşlar; düşünmüyoruz, kendimizi onların yerine koymuyoruz, kafamızda yaftalamışız onları, o şekilde etiketlemişiz ki, onlar o kabın dışına çıkamazlar. Yanlış olan bu işte. Peki onları değiştirmek? Ki düşünmeden kabul ettiğimiz kendi gerçeklerimizi, onlara kabul ettirmek için ne yapıyoruz? Hiçbir şey! Sadece etiketliyoruz! Sadece yaftalıyoruz!

Bu konuda sabaha kadar yazabilirim sanırım o kadar çok örnek var ki. Hepsinin temel sorunu bu. Düşünememek, mesela spor, fanatiklik, saygısızlığa dönüşen sevgi! Öyle etiketlemeler gördüm ki ağzım açık kaldı işin kötü yanıda buna cidden inanıyorlar. Örneğin; Şu takımlılar ibnedir, tüm şu takımlılar eziktir(yazamayacağım çok ağır şeylerde var). Maça gidiyorsun şunu yapmayan şöyle olsun. Tezahuratların tamamı küfür dolu, hemde maçla hiç ilgisi olmayan, anne ve eşlerde giriyor o küfürlere. Bu mudur şimdi spor? Bu mudur taraftarlık. Bir kindir almış gidiyor, nasıl bir etiketlemeyse, karşı takımın renklerine bile uyuz oluyorlar. Be hey öküz hiç mi düşünmedin, sen kendi takımını seviyorsun eyvallah çok güzel bir şey, spor güzel bir şey zaten. Tamam izle, aynı şartlarda verilen mücadeleyi, kaybettiysen rakibini tebrik et, kazandıysan karşıyı kırmadan sevin.. Ne diye terbiyesizleşiyorsun.. Ne diye senin gibi kendi takımını seven o taraftara küfür ediyorsun!

Son olarak ırkçılığa değineceğim, beni en çok üzen yaftalama. Yazının başına dönersek insanlar kendileri seçmiyorlar milletlerini demiştim. Siz kim oluyorsunuzda insanları renginden, milletinden, dilinden dolayı yaftalayabiliyorsunuz? Sen şimdi bu millettensin eyvallah insanın kendi milletini sevmesi kadar doğal bir şey yok, ama o hor gördüğün milletten bir çocuk olarak da doğabilirdin. Bu yüzden düşün önce bir kere, sana bir kastı yoksa niye yaftalayıp kin besliyorsun be hayvanoğlu! Türk, Kürt, Ermeni, Çerkez, Laz 70 milletten insar yaşar bu topraklarda sen kimsinki ırkçılık yapıyorsun, Sünni,hanefi,alevi,müslümanı,hrıstiyanı,musevisi,atatisti yaşar sen kimsinki meshepçilik yapıyorsun. Düşün bir sende onlardan biri olarak doğabilirdin, kendini onların yerine koy bir kere. Düşün sadece düşün bırak artık yaftalamayı.

Özetliyecek olursak, bazı zeki ve düşünen amcaların, bu cahilliğimizi, bu ezberciliğimizi kullandıklarını, bu yaraları kaşıyarak bizi birbirimize düşürdüğünü söylemiştim. Son sözüm kendinizi kullandırtmayın! YAFTALAMAYIN, ETİKETLEMEYİN!!!

H.Ali Söyler
26 Nisan 2009

Sessiz Çığlıklar

“Abi paran var mı?” dedi, dilenciye benzemiyordu pek, zaten dilencilere para vermem ben, çok aşağılık gelir hep bana.. Birinden durup dururken para istemek! Hele sağlam insanlar isteyince sinir olurum iyice.. Eli ayağı tutan bir teyze veya genç isterse asabileşirim bile, bir keresinde bir teyzeye neden dileniyorsun diye çıkışmıştım, sağlamsın git çalış yada ne bilim göbek at mesela göbek atsan para verirdim sana hatta istemeden verirdim demiştim.. Ben bunları düşünürken “Çok zor bir şey mi sordum abi” dedi. Yüzüne baktım, en fazla 15-16 yaşlarındaydı ama çok daha yaşlı gösteriyordu, yediği tokatlar bir İran halısının sık ilmekleri gibi dokunmuştu yüzüne. Arkasında sakladığı tiner dökülmüş bezi gördüm sonra. “Parayı napacaksın?” diye sordum? Direk gözlerimin içine bakarak “Şarap alacam abi” dedi. Doğru söylüyordu, inandım ona.

Son günlerde zihnim çok bulanık, kafamın içinde hiç susmayan çan sesleri var sanki, bir sancı belki bilmiyorum. Ansızın bir baş ağrısı saplanıyor, Nietzche’nin dediği gibi hayallerimin doğum sancılarıdır umarım. Rahatlamak için yürüyüşü keşfettim bugünlerde. İstiklale çıkıp karışıyorum kalabalığın içine, çizgilere basmadan yürümeye çalıştım önce ama çok zor oluyor o kalabalıkta,şimdilerde tramvay raylarına ayağımı sürüyorum, nispeten daha kolay. O günde Can Yücel’in Kayıp Çocuk şiirini mırıldanıyordum yürürken;

Birden işitilmez olsun ayak seslerim;
Gölgem bir başka sokağa sapıversin;
Unutayım bir anda her şeyi,
Nerde oturduğumu,
Bir tuhaf adem olduğumu Can adında.
Aklım arayadursun başka kapılarda kısmetimi,
Ben, bilmediğim sokaklarda bir başıma;
Gönlüm öylesine geniş, öyle ferah,
İlk defa görmüş gibi dünyayı,
Bir şaşkınlık içinde, yeniden doğmuş gibi;
Hatırlamam artık değil mi, dostlar,
Hatırlamam artık garipliğimi?

Hakikaten de gölgem olmasa da ben sapıvermişim bir ara sokağa, ta ki o karşıma çıkıp “Abi paran var mı?” diyene kadar bunu yaptığımın farkında bile değildim bende. Melankolik şarkıların dolu olduğu mp3 çalarımı kapatıp, elimi omzuna koydum. “Eğer beraber içersek sana şarap alırım” dedim. Gülümsedi, gülümseyince bir hüzün kovan kuşu geçti aramızdan, gülümseyince, acılarla da dolu olsa, bir yüzün ne kadar güzel olabileceğini gördüm bir kez daha.. Köşedeki tekelden bir köpek öldüren aldım önce, sonra “En pahalısından ver” dedim adama. Galatasaray hamamının ordan Cezayir sokağına inerken kullanılan merdivenlere oturduk. Sami’ymiş adı. Hayatını anlattı bana, dinlerken utandım, yüzüm kızardı hatta, şaraptan herhalde dedim sorunca.

Çok şeyim yok belki benim de, ama yetiyorum kendi kendime, sahip olamadığım şeyler için isyan da ettim evet ama o gün pişman oldum herşeye. En azından bir evim vardı benim sorunlarımda olsa bir ailem. Anamı babamı tanımıştım ben en azından, çocuk esirgeme kurumunda bıyıklı amcalar tecavüz etmemişti bana, amcam diye bildiğim adam beni
dilenmeye zorlamamıştı hiç, bir kış günü yengem kovmamıştı beni,soğuk sokağa bir başıma. Ben böyle kendimle yüzleşirken daha önce hiç duymadığım bir Müslüm şarkısı patlattı yanık sesiyle “Hep ağladım biraz gülmek istedim,ne yaptımsa duyulmadı ki sesim,hergün feryat ettim ölmek istedim,cağırsamda gelmedi ki ecelim” gibi birşeylerdi herhalde.. “Sesin çok güzelmiş” diye kekeleyebildim ancak ilk defa anlamlı gelmişti arabesk bana oysa.

O ise hiçbir şey sormadı bana, adımı bile sormadı. Veda edip ayrılırken arkamdan “Eyvallah abi” dedi. Gözümden süzülen yaşlarla tekrar sürüdüm ayaklarımı tramvay raylarında. Bu kez yıllar önce yazdığım kendi şiirimden bir mısrayı mırıldanıyordum ve ilk defa yazdığım bir şeyi severek;

Beyoğlu’nda bir tinerci
Uzanırken gözleri gökyüzünde
Bir yıldız gördü kayan
Çok şey vardı isteyecek,
Seçemedi!

H.Ali Söyler
8 Nisan 2009

Bahsi Geçen Şiirin Tamamı: http://hacialisoyler.blogspot.com/yldz.html